Toni Innauer to człowiek, który świat skoków narciarskich zna od lat. Przeszedł już drogę skoczka, trenera, a od kilkunastu lat pełni rolę aktywnego eksperta wypowiadającego się w sprawach dotyczących tej dyscypliny. W rozmowie ze SkokiPolska mistrz olimpijski z 1980 roku z Lake Placid typuje faworytów do konkursów na skoczni dużej w Planicy, analizuje pracę Thomasa Thurnbichlera w reprezentacji Polski oraz zdradza, dlaczego format Super Team może pomóc paniom.
Wiktor Marczuk: Konkurs indywidualny mężczyzn na normalnej skoczni już za nami…
Toni Innauer: Gratulacje dla Piotra Żyły! Jego skok w finałowej serii był niesamowity.
Jacy są Pana faworyci do medali na dużej skoczni?
Wydaje mi się, że Stefan Kraft i Halvor Egner Granerud będą chcieli odkuć się za zmagania na skoczni HS-102, groźni mogą być też medaliści z tamtego obiektu. Dawid Kubacki i Kamil Stoch także mogą powalczyć o podium. Walka o krążki w konkursie drużynowym również może być naprawdę zacięta. Mamy Niemców, Austriaków, Polaków, Norwegów, Słoweńców, Japończyków. Jeśli gospodarze rozwiążą swoje problemy z prędkościami na progu, to powinni być wyjątkowo mocni. Na papierze wydaje się, że to Austria dyktuje warunki, ale w praktyce słabsze wyniki z normalnej skoczni mogą odbić się na dyspozycji zawodników. To samo u Norwegów.
Jak oceniłby Pan pracę Thomasa Thurnbichlera z reprezentantami Polski w tym sezonie?
Thomas potwierdził swój ogromny potencjał trenerski, doprowadzając Dawida Kubackiego do jego najlepszych występów w karierze podczas pierwszego periodu obecnego Pucharu Świata. Od czasu zawodów w Titisee-Neustadt również Kamil Stoch zaczął prezentować solidniejsze skoki, co było ważne dla atmosfery w ekipie. Złoto Piotra Żyły na normalnej skoczni w Planicy jest pierwszym „arcydziełem” w pracy Thurnbichlera. Dał sobie radę z pierwszym poważnym wyzwaniem, jakim było doprowadzenie polskich gwiazd z powrotem na zwycięskie ścieżki. Kolejnym krokiem Thomasa będzie zadomowienie jednego, dwóch nowych skoczków z czołówką, a później z miejscami na podium. Dzięki temu przyszłość skoków narciarskich w Polsce otworzyłaby się po odejściu „wielkiej trójki” Kubacki, Żyła, Stoch w cień.
A jak wygląda sytuacja Andreasa Widhölzla i Austriaków?
On pracuje ze stoickim spokojem. Jego ekipa prowadzi w Pucharze Narodów, co jest dowodem solidnej pracy wykonywanej przez Andreasa. Z drugiej strony – żaden z Austriaków nie stanął na podium ani podczas Turnieju Czterech Skoczni, ani (jak do tej pory) na Mistrzostwach Świata. Jest to wynik poniżej oczekiwań dla tamtejszych kibiców.
Macie teraz w Austrii sporo talentów – w oczy rzuca się bez wątpienia Daniel Tschofenig.
Mam Daniela pod swoimi skrzydłami w agencji Innauer + (f)acts. Wspieramy go we współpracy z Austriackim Związkiem Narciarskim. Liczę na to, że zachowa motywację i rozwagę, jaka towarzyszyła mu przez ostatnie lata.
Zapewne widział Pan przenikające tej zimy do mediów głosy krytyki w temacie kombinezonów. Co właściwie Pan o tym wszystkim sądzi?
Sytuacja z kombinezonami w tym sezonie jest naprawdę nieciekawa. Nie pamiętam, żeby zawodnicy kiedykolwiek mogli się tak przystosowywać do normalnych obiektów i latać na nich, jak na tych dużych. To oznacza, że tor lotu na większych skoczniach połączony z wpływem wiatru jest nie do skontrolowania. Mamy niskie prędkości na progu, kombinezon za bardzo „niesie” zawodnika w powietrzu, a wiatr przez to wszystko jest ważniejszy od dyspozycji dnia.
Czy ma Pan pomysły na jakieś zmiany w tej kwestii?
Tak, należy przeredagować wytyczne co do kombinezonów. Najważniejsze i najbardziej pilne są pomiary oparte na podstawach anatomicznych, zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet.
Mamy okres Mistrzostw Świata, niedawno zadebiutował też format Super Team. Czy ta konkurencja powinna pojawić się już za dwa lata na czempionacie w Trondheim?
Nie mam co do tego pewności. Warto jednak pomyśleć o sytuacji wśród pań. Rywalizacja na pewno byłaby bogatsza i bardziej interesująca, gdyby dzięki formatowi duetów więcej nacji mogłoby wziąć udział w takich zawodach. Zyskałyby na tym Kanadyjki, Francuzki, Włoszki, Finki, a za kilka lat (liczę na to!) również Chinki i Polki.
Pana opinia dotycząca lotów kobiet jest już znana.
Jestem sceptyczny wobec tego pomysłu, ponieważ panie potrzebują wyraźnie większej prędkości najazdowej na mamutach w porównaniu do mężczyzn. Za tym idzie spore ryzyko, szczególnie przy wietrze w plecy. Naprawdę byłbym zadowolony z wprowadzenia tej idei w życie, gdyby tylko poświęcono więcej czasu na dyskusje i konsultacje pod kątem naukowym i zdrowotnym.
A kto poleci najdalej?
Abstrahując od moich obaw, możemy zobaczyć próby zapierające dech w piersiach i nowe rekordy. Najlepiej poradzą sobie skoczkinie z dobrze wyszkoloną techniką. Mam tu na myśli Katharinę Althaus, Norweżki, czy Słowenki. One są już gotowe na przełomowe rzeczy, ale nie możemy być ślepi na wiszące w powietrzu ryzyko.
rozmawiał Wiktor Marczuk
